Vanuit Eilat: de crossing tot nu toe

Ik schrijf dit al varend door het Suez Kanaal. Mijn god, wat indrukwekkend! Ik heb er foto’s en video’s van gemaakt maar die geven helaas een minder goed beeld van hoe het er daadwerkelijk hier uit ziet vanaf het schip.

Over het Suez Kanaal
Het is een smalle doorgang waarvan je aan een kant echt Egyptisch landschap ziet met huizen/gebouwen, palmbomen en daarachter woestijn. Aan de andere kant zie je een trein van schepen die de andere kant op varen. Ook wij varen in een trein en daarom doen we wel 16 uur over de slechts 200 km afstand die we moeten afleggen in het Suez Kanaal. Ik vind dit zo bijzonder, want wanneer kom ik hier nou? Ik zou wel de hele dag aan de railing willen staan om te kijken naar al het moois dat voorbij komt. Voor mij is dit een once in a lifetime opportunity, want uit mezelf zou ik nu niet naar Egypte gaan of het Suez Kanaal passeren.

Over de passagiers
We zitten nu middenin de crossing van Venetië naar Zuid-Afrika. Afgelopen zaterdag zijn alle gasten aan boord gekomen die voor meer dan 3 weken blijven om mee te reizen met de oversteek. Het is, laat ik het zo zeggen, wel een beetje ander publiek dan de andere weken. De gemiddelde leeftijd van de passagiers ligt ergens rond de 80 en daarmee is ons activiteitenprogramma ook een beetje anders. Wat wel heel leuk is, is dat we andere activiteiten dan normaal doen omdat de gasten nu 3 weken lang geëntertaind moeten worden dus we hebben veel nieuwe dingen die we doen. Maar het is ook een ontzettende uitdaging. Want vind jij maar eens 8 koppels voor de danswedstijd in de avond…. 8 op de 10 passagiers is óf moe óf heeft iets aan zijn of haar been/knie/hart/voet/arm/longen/darmen. 

Van de week was een van de passagiers met onze dansinstructor Fernando aan het dansen toen ze plotseling uitgleed. Wij dachten dat het door haar hakjes kwam maar het was opeens nattig op de dansvloer. Fernando voelde op datzelfde moment zijn schoen nat worden. Wat bleek? Die vrouw had zichzelf onder gepist tijdens het dansen en gleed daardoor uit... En het ergste is nog: ze had het niet eens door en weet tot op de dag van vandaag niet dat ze is gevallen door haar eigen plas.

Ik ben ontzettend blij dat we de crossing doen, ik kom op fantastische plekken. Vandaag zijn we in Eilat en de dag erna zijn we in Aqaba, Jordanië. Maar het slag mensen dat deze crossing meevaart is toch wel een beetje anders. Zonder grappen: Deze. Mensen. Klagen. Over. Alles. Ik heb nog nooit zoveel klachten meegemaakt en de passagiers kunnen ook erg onbeschoft zijn tegen ons of tegen ander personeel. Het zijn veelal mensen die al veel cruises hebben gemaakt en doen daardoor een beetje uit de hoogte. Ik hou daar niet zo van, ik bedoel ik kan er ook niks aan doen dat je de hele dag wilt bridgen en dat er niet genoeg tafels beschikbaar zijn. Maar voor mij geldt: ene oor in, andere uit. Want ik geniet gewoon van míjn ervaring.

South Africa Season
De crossing duurt tot 1 november, dan arriveren we in Durban, Zuid-Afrika. En dan begint South-Africa season. Een van de redenen waarom dit blog een tijdje uit bleef was omdat ik te horen heb gekregen dat ik een transfer moet maken. MSC wil mij 1 november, de dag dat we aankomen in Zuid-Afrika, direct overplaatsen naar een ander schip, MSC Armonia. Dat zou betekenen dat ik terug naar Europa vlieg en daarna een andere crossing moet maken naar Cuba. De reden hiervoor is dat er veel Duitsers op dat schip zijn en vanwege mijn Duitse taalvaardigheid ben ik nodig daar. Hoe geweldig die route ook is van dat schip, toch wil ik niet weg. Ik ben hier nu net iets langer dan een maand en ik heb eindelijk het gevoel dat ik een beetje ‘thuis’ ben. Het is een heel ander leven op een schip en je hebt tijd nodig om te settelen. Ik ken nu eindelijk het schip, ik weet hoe het hier aan boord eraan toe gaat en ik ken de mensen. Ik heb me voorbereid op South-Africa season en ik kan heel goed overweg met mijn chief Kevin. Hij ziet veel potentie in mij en geeft me elke dag de verantwoordelijkheid om samen met Noelia de grootste activiteit van de avond te organiseren. Ik voel me fijn hier. Ga ik naar een ander schip, dan moet ik helemaal van voor af aan beginnen. Nieuw team, nieuwe chief, nieuw schip dat ik niet ken en geen verantwoordelijkheden omdat dit pas mijn eerste contract is. En wat ook niet geheel onbelangrijk is, is dat ik iemand heb ontmoet op Sinfonia voor wie ik het de moeite waard vind om te blijven. Dus hoe gaaf het ook is om een nieuwe crossing te maken en meer van de wereld te zien – want dat was en is mijn doel -  toch wil ik blijven. Dus heb ik daar om gevraagd. Het was een paar dagen spannend , maar - hoe uitzonderlijk het ook is- ik mag blijven!!!

South-Africa season, here I come ;)

Veel liefs vanuit Eilat
Marlous