Het einde is in zicht...

Het is eind april en dat betekent dat er een eind komt aan een fantastisch seizoen. Bijna tijd om de Zuid-Afrikaanse wateren, waar ik voor ruim 6 maanden in gevaren heb, gedag te zeggen. Sinds mijn laatste blog heb ik niet veel geschreven over mijn leven aan boord en daar zijn verschillende redenen voor. De afgelopen 3 maanden, nadat we terugkeerden vanuit Kaapstad, hebben we alleen maar rondom Durban en Portuguese Island gevaren. 3-daagse cruises heen en weer, voor 3 maanden lang. Dat is vrij herhaaldelijk en daardoor best zwaar, omdat de crew moe begint te worden van het doen van continu dezelfde cruises en dezelfde soort mensen, iets dat ze ook wel de ‘mid-season blues’ noemen.

Nou had ik daar stiekem zelf ook best een beetje last van, maar ik heb daar maar weinig aandacht aan geschonken omdat ik veels te druk was met mijn eigen ‘echte’ gezondheid. Halverwege februari begon ik vreemde plekken op mijn benen te krijgen, kleine bultjes die uit het niets verschenen en een paar grote, pijnlijke roden bulten, in combinatie met een ontstoken oog dat keer op keer terugkeerde aan beide kanten. Na bezoek aan de dokter kwam ik terug met zalf en het verhaal dat ik de bulten te danken zou kunnen hebben aan bedwantsen. Ik heb mijn hele cabin leeg moeten halen en heb voor twee nachten geslapen in een passagierscabin, zodat Captain d’Army mijn cabin kon nakijken en een soort behandeling kon uitvoeren tegen eventuele bedwantsen. Geen bedwants te bekennen en ook geen resultaat na het veelvuldig smeren met zalf, bleef ik terugkeren naar de dokter want de bulten gingen niet weg en er bleven maar nieuwe bij komen.

Cabin check voor bedwantsen

De bulten werden langzaam maar zeker minder maar de ontstoken ogen bleven maar komen. Na een paar weken later een dag op het strand gewerkt te hebben kwam ik terug met een jeukend rood bultje op mijn voorhoofd. De volgende dag was het jeukende rode bultje een dikke wond waar zoveel druk op stond dat mijn hele hoofd ontzettend zeer deed. Ik herinner me dat ik die avond in huilen uitbarstte tijdens onze Glow Party omdat ik niet tegen de pijn kon. Een dag later werd ik wakker en schrok ik ontzettend van mijn eigen spiegelbeeld. Mijn hele voorhoofd was opgezwollen en de wond was gevormd tot een enorm abces. Ik ben meteen naar de dokter gegaan en daar hebben ze me een infuus met antibiotica voor een half uur gegeven, om me vervolgens de dag vrij te geven zodat ik kon uitrusten. Ik ben terug naar mijn cabin gegaan en ben een paar uurtjes gaan slapen. De paniek waarin ik raakte toen ik vervolgens wakker werd voor lunch, is ongekend. Mijn wekker ging af zodat ik mij kon aankleden voor lunch, maar toen ik wakker werd kon ik mijn ogen niet meer openen. De zwelling in mijn voorhoofd was compleet verspreid door mijn hele gezicht en ik kon mijn oogleden niet meer bewegen. In complete paniek heb ik Anacia gebeld, de Assistent Cruise Director én vriendin, en die heeft me naar de medical center begeleid omdat ik niet meer kon kijken. Ik heb daar 3 dagen gelegen met een infuus in mijn arm terwijl ze met naalden in mijn voorhoofd gingen om de abces te behandelen. Het was een van de meeste verschrikkelijke dingen die ik ooit, zo ver van huis, heb moeten ervaren.

Nou was het helaas niet over na dit verhaal. Ik heb nog een abces op mijn arm én op mijn bil gekregen, waardoor ik zelfs voor een paar dagen niet heb kunnen zitten van de pijn. Ze hebben me elke dag behandeld in de medical center en ik heb nog nooit zo moeten huilen van pijn, maar gelukkig ben ik daar doorheen en gaat het nu vrij goed met me. Het is heftig geweest, zo aan de andere kant van de wereld, maar ik heb de liefde van mijn leven bij me die voor me zorgt en van me houdt met heel zijn hart dus dat maakt alles goed. Hoewel ik vaak heb nagedacht om naar huis te komen, ben ik er nu zeker van: ik ga dit afmaken en sterk ook!

`

Een van de zonsondergangen waarvoor het best waard is om te blijven

We zijn nu weer terug in Kaapstad, en beginnen morgen aan de laatste cruise van dit seizoen voor we de crossing terug naar Europa maken. Het wordt nog wel verdrietig, want 5 mei moet ik mijn allergrootste liefde achterlaten in Kaapstad terwijl ik de port uit vaar. 26 mei, wanneer we arriveren in Venetië, is het mijn tijd om te disembarken. Dan kom ik naar huis en is het tijd voor rust. Niet voor lang, want 12 juni vlieg ik weer naar Kaapstad om van een heerlijke vakantie te genieten samen met Roberto. Geen zorgen hoor, want 12 juli komen we samen weer terug.

Roberto en ik in Walvisbaai, Namibië

Het wordt nog wel interessant deze laatste weken, want de helft van het team verandert inclusief mijn chief. Kevin gaat morgen naar huis en dan komt Csaba, de chief die ik had toen ik embarkte in september. Hij maakte ons leven een living hell dus dat wordt nog spannend allemaal. Maar eerst genieten van onze laatste cruise in Afrika, naar Walvis Baai en Luderitz (Namibië), en het plan is om in Walvis Baai te gaan sandboarden…

Dikke kus en veel liefs vanuit Zuid-Afrika,

Marlous

Shark Cage Diving in Ushaka in Durban