Het leven op MSC Divina

16-11-'17 - In the air 

Lieve allemaal,

Ik moet me verontschuldigen. Al bijna tweeënhalve maand aan boord van de MSC Divina en dit is pas mijn eerste blog. Nou is er in die tijd ook wel weer veel gebeurd en daarnaast hebben Roberto en ik nu een GoPro en gaat er stiekem best wel tijd naar het maken en editen van beeldmateriaal om leuke filmpjes te kunnen maken. Ik schrijf dit in het vliegtuig onderweg naar Nassau, Bahama’s. Genoeg tijd dus om uit te leggen wat er allemaal aan de gang is in het leven.

IRMA
Ik denk dat Roberto en ik het een beetje op ons hebben afgeroepen, want namelijk vlak voor we vertrokken naar Miami riepen wij de hele tijd: ‘Orkaan-seizoen? Kan er niet een orkaan komen zodat wij misschien wat langer in Miami kunnen blijven?!’ En die kwam er dus, nét nadat wij aan boord waren getreden van de MSC Divina. Daarover gesproken trouwens, wat een allemachtig groot en mooi schip. Niets vergeleken met mijn vorige schip, Sinfonia, want dit is een echte beauty. Maar goed, orkaan-seizoen dus. Orkaan Irma kwam op ons pad, precies waar wij heen moesten varen, en daardoor was noodgedwongen ons schema veranderd. Irma bleek nogal serieus te zijn en daarom had de kapitein besloten ons veilig te houden in Mexico, waardoor we 3 dagen(!) gedockt hebben in Cozumel. En je begrijpt natuurlijk wel, voor ons was dat een groot feest. Feesten, drinken en dansen in Mexico en dat maar liefst twee avonden achter elkaar. De haven in Miami bleef gesloten wegens serieuze dreiging en dus duurde de cruise die week niet 8, maar 14 dagen. We bleven daarna 4 dagen in Miami liggen en passagiers vertrokken beetje bij beetje, dus hadden we op een gegeven moment een schip waar slechts een paar honderd gasten aan boord waren maar waar wel vol entertainment voor nodig was. Rare eerste weken dus.

http://mijnlevenaanboord.reislogger.nl/video/survived-hurricane-irma.32449

Entertainment op Divina
Door de vele orkanen die achter elkaar het Caribisch gebied passeerden doen we helaas het rondje met Sint Maarten en Puerto Rico niet meer, omdat die eilanden teveel verwoest zijn. Daardoor gaan we elke week van Miami naar Jamaica, Kaaiman-eilanden, Mexico, de Bahama’s en weer terug naar Miami. Dat is op zich fijn, want dat betekent 4 ports iedere week en dus wat rust en tijd om de mooie bestemmingen te ontdekken. En wat is het prachtig! De Caribbean zijn echt een droom en het uitzicht blijft elke dag weer adembenemend. Als de zon haar stralen glinstert op het turquoise water vergeet je even alles om je heen. Toch is het best een lastige tweede maand geweest dat veel energie en tijd vergde. We zijn drie keer van management veranderd en komen daarnaast entertainers te kort. Dat betekent continu aanpassen, want iedereen managet anders, hoge werkdruk en veel competitie binnen het team, want we werken hier immers met een aantal ervaren mensen in het team.

Het is zwaar, maar ik kan het wel. Ik kan het altijd, want ik geef toch niet op. Dat zeg ik tegen mezelf en dat werkt, want vorig jaar werkte het ook zo. Toch verandert ineens alles.

3 november 2017
3 november, we zijn op de Bahama’s en ik hoef pas om 3 uur ’s middags te beginnen dus ik lig wat langer in bed. Hoewel ik elke dag Whatsapp-contact heb met mijn familie, werd ik deze ochtend gebeld. ‘Marlous, opa is overleden.’

De zon glinstert niet meer zo mooi en de turquoise kleur doet me niks. Ik heb geen opa meer en ik ben helemaal aan de andere kant van de wereld. Alleen. Ik krijg steun, maar ik heb niemand om mijn verdriet mee te delen, niemand om herinneringen mee op te halen. Niemand die begrijpt hoe plotseling dit is en niemand die begrijpt hoe rottig ik me voel omdat ik voor een avontuur koos en daardoor ver weg zit van wat eigenlijk belangrijk is in het leven, familie en thuis.

Ik regel meteen dat ik naar huis kan komen, en dat kan, 5 dagen later. Maar hoe doe je mijn werk als je verdriet hebt? Hoe kun je mensen entertainen, dansen, lachen en gek doen, als je puur verdriet hebt en er nergens mee naar toe kan?

Van Cozumel naar Amsterdam
In Cozumel, Mexico, ga ik van boord om mijn lange reis naar huis te beginnen. Met de taxi naar de ferry, met de ferry naar Playa del Carmen, vanaf daar met de taxi naar Cancun. Van Cancun vlieg ik naar Parijs en van Parijs naar Amsterdam. Een dag later kom ik aan en halen Jurrian en mama mij op. Meteen de dag erna is de uitvaart. In de ochtend gaat mama even in opa’s auto om iets te checken, en de radio springt aan. Het liedje C’est La Vie speelt, een liedje dat wij elke dag aan boord gebruiken voor ons entertainment team om de events te starten, te eindigen en om de entertainers te introduceren. Ik weet het zeker, opa is blij dat ik er ben. En ik ben er opa, mijn laatste dienst die ik aan jou kan bewijzen. Een laatste afscheid. 

Het is een prachtige uitvaart en direct na de ceremonie komt er mooie kleurige regenboog tevoorschijn. We hebben het niet mooier kunnen doen voor opa en ik weet zeker dat hij heel trots geweest zou zijn. Na de uitvaart heb ik nog een paar dagen thuis, en ondanks het verdriet is het eigenlijk heel fijn om thuis te zijn. Zoals verwacht zijn de dagen veel te snel gegaan en zit ik nu in het vliegtuig, vanuit Londen naar Nassau, Bahama’s. Morgen ga ik weer aan boord en begint het hele cruise-circus weer van voor af aan.

Dat was ‘m dan, blog #1
Een blog met een ander tintje dit keer, maar wel heel echt en mooier kan ik het verhaal niet maken. Natuurlijk zijn de bestemmingen nog steeds om van te dromen en ik hoop dat ik hier ook veel mooie tijden ga beleven, zoals ik in oktober met papa en mama heb gedaan toen ze hier op cruise kwamen. Ik probeer jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden, en natuurlijk ook via de filmpjes op Facebook.

Veel liefs,
Marlous

PS. Lieve opa, hoewel ik mijn laatste woorden afgelopen vrijdag al tegen je heb gezegd, ook nog even via deze weg. Je volgde dit blog altijd trouw en je reageerde altijd, want je vond het zo leuk om mijn verhalen te lezen. Wie weet lees je dit op de een of andere manier ook nog wel. Ondanks dat ik me rottig voel dat ik helemaal aan de andere kant van de wereld zat, weet ik dat je super trots op me bent en op het feit dat ik deze keuze durfde te maken. Je vond het mooi en spannend wat ik allemaal meemaakte en ik hoop jou nog veel trotser te kunnen maken. Ik ga weer hard werken en mijn best doen, en wie weet kijk je van boven wel een beetje mee. Dag lieve opa.